Sunday, May 24, 2020

ಚಾರುಲತಾ ಎಂಬ ದೃಶ್ಯಕಾವ್ಯ


ನಾನು ನೋಡಿದ ಚಿತ್ರ
ಚಿತ್ರ: ಚಾರುಲತಾ
ವರ್ಷ: ೧೯೬೪
ಕತೆ: ರವೀಂದ್ರನಾಥ ಟ್ಯಾಗೋರ್
ನಿರ್ದೇಶನ: ಸತ್ಯಜಿತ್ ರೇ

ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ವಿಚಾರವಾದಿ ಮಾಲೀಕ, ಬಹುತೇಕ ಒಂಟಿಯಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಅವನ ಪತ್ನಿ, ಅವಳ ಅಭಿರುಚಿಗೆ ತಕ್ಕನಾದ ಪತಿಯ ತಮ್ಮ- ಇವರು ಮೂರು ಜನರ ನಡುವಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂಬಂಧದ ಸುಂದರ ಕಾವ್ಯ ಈ ಚಿತ್ರ "ಚಾರುಲತಾ" .
ತನ್ನದೇ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಗಂಡ ತನ್ನ ಕಡೆ, ತನ್ನ ಅಭಿರುಚಿಯ ಕಡೆ, ತನ್ನ ಕಲೆಯ ಕಡೆ, ತನ್ನ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಕಡೆ ತೋರುವ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ, ಆಲಕ್ಷ್ಯದಿಂದ ಆರಂಭವಾಗುವ ಚಿತ್ರ, ಪತ್ನಿ ನೀಡಿದ ಕೈಯತ್ತ ತನ್ನ ಕೈ ಚಾಚುವ ಸಾಂಕೇತಿಕ ದೃಶ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ ಚಿತ್ರ.  ಎಂಥದೇ ಉನ್ನತ ವಿಚಾರಗಳಿರುವ ಪತಿಗೆ,  ಜೀವನ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದ ಪತ್ನಿಯ ಅಭಿರುಚಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪತಿಯ ಧರ್ಮ, ಎಂಥದೇ ರಮ್ಯ ಭಾವನೆಗಳು ಇದ್ದರೂ, ಜೀವನ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಪತಿಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಸಮನಾಗಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪತ್ನಿಯ ಧರ್ಮ ಎರಡನ್ನೂ ಅದೆಷ್ಟು ಸಮಭಾಗ  (symmetric) ವಾಗಿ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದರೆ ಚಿತ್ರಪ್ರೇಮಿಗಳು ಇದನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಡದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚು ವಿಮರ್ಶೆ, ಚರ್ಚೆಗಳು ಈ ಆರಂಭ ಮತ್ತು ಅಂತ್ಯದ ನಡುವಿನ ಗೃಹಭಂಗದ ಕಥೆಯ ಸುತ್ತ, ದಂಪತಿಗಳ ನಡುವಿನ ದೂರದ ತೀರಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸುವ ತಂಪು ಸರಿತೆಯಂತಹ ಮೂರನೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಮೋಲ್,  ಚಾರುಲತಾಳ ಮೈದುನ.
ಇಡೀ ಚಿತ್ರ ನಾಯಕಿ ಚಾರುಲತಾ ಳ ಸುತ್ತ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅವಳ ದುರ್ಬೀನು ಮೂಲಕ ನೋಡುವ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೂಲಕವೇ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿತವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಎಲ್ಲ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮೂಲಕ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಹೋಗುವ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಹೋಗುವ ಚಾರುಲತಾ ಳ ಆಟವಿದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ, ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಅವಳನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆ ಕಾರಿಡಾರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದು ದೂರ ಹೋಗುವ ಗಂಡನ ನ್ನೂ ಅದೇ ದುರ್ಬೀನಿನಲ್ಲಿ ನೋಡುವ ದೃಶ್ಯವಿದೆ. ಹೂದೋಟದಲ್ಲಿ ಜೋಕಾಲಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಕೆಳಗೆ ಮಲಗಿ ಶಿಶಿರದ ರಾತ್ರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕವನ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಮೈದುನನನ್ನು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ರೂ ದುರ್ಬೀನಿನ ಮೂಲಕ ನೋಡುವ ಚಾರುಲತಾ ಳ ದೃಶ್ಯವಿದೆ. ಚಿತ್ರದ ಅಂತಿಮ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ದೋಣಿಯ ಮೇಲೆ ಸಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಚಾರುಲತಾ ತನ್ನ ದುರ್ಬೀನಿನಲ್ಲಿ ಗಂಡನ ಪಕ್ಕ  ತೀರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನೋಡುವ ದೃಶ್ಯವಿದೆ.
ಈ ನಾಲ್ಕೂ ದೃಶ್ಯಗಳೂ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ  ಚಿತ್ರಕತೆ ಬೆಳೆಯುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಧ್ವನಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸಿವೆ.
ಪತಿಯು ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಆಗಿರುವ ದ್ರೋಹವನ್ನು ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ ಅವನ ತಮ್ಮ ತಾನು ಅವರ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ತಾನು ತಂದಿರುವ ಬಿರುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಪಶ್ಚಾತಾಪ ಉಂಟಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ತುಂಬಾ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಮೂಡಿಬಂದಿದೆ.
ಸಂದರ್ಭದ ಶಿಶುಗಳಾಗಿ ತಮ್ಮದೇ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಹೋದವರಿಗೆ,  ತಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ತಪ್ಪು ಎಂಥದೆಂದು ಯಾರಿಗೆ ತಾನೇ ತಕ್ಷಣ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ?
ಇಲ್ಲಿನ ಮೂರು ಪಾತ್ರಗಳೂ ತಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಇಂತಹ ತಪ್ಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸಮವಾಗಿ ಪಶ್ಚಾತಾಪ ಪಟ್ಟು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಗೆಯೇ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಶಂಸಾರ್ಹವಾಗಿರುವುದು.
ಇದೇ ಕತೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿರ್ದೇಶಕರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರೆ ಅದೆಷ್ಟು ಮೆಲೋಡ್ರಾಮಾ, ಮಾತುಗಳನ್ನು ತುಂಬಿ ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೋ... ಇಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ ಮಾತುಗಳ ಮೂಲಕ, ಕಣ್ಣೋಟಗಳ ಮೂಲಕ, ಚಲನವಲನಗಳ ಮೂಲಕ, ಆಗಬೇಕಾದ ಬಹುತೇಕ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಮನಸ್ಸಿಗೇ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಸತ್ಯಜಿತ್ ರೇ.

ದೃಶ್ಯಕಾವ್ಯದ ಮೋಡಿ ಎಂತದೆಂದು ನಿಮಗೆ ಈ ಚಿತ್ರದ ಮೂಲಕ ಅರ್ಥವಾದೀತು.
ಈಗ ಗುರುದೇವ ರ ಕಥೆಯನ್ನೂ ಹುಡುಕಿ ಓದಬೇಕು.  ಆಗ ಕತೆಗಾರ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶಕ ಇಬ್ಬರ ಪ್ರತಿಭೆಗಳ ಪರಿಚಯ ವಾಗುತ್ತದೆ.
- ಡಾ. ನವೀನ್ ಹಳೆಮನೆ

Thursday, May 14, 2020

ಡೋಲಿನ ಸದ್ದಿಗೆ ಬದಲಾದ ಬದುಕು

ನಾನು ನೋಡಿದ ಚಿತ್ರ
ಚಿತ್ರ: ಹೆಲ್ಲರೋ
ಭಾಷೆ: ಗುಜರಾತಿ
ವರ್ಷ: 2019
ನಿರ್ದೇಶನ: ಅಭಿಷೇಕ್ ಶಾ

ಅಪ್ಪ ಖಡ್ಗವನ್ನು ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಗಾರ್ಬ ನೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಮಗನೊಂದಿಗೆ ಹೋಗಲು ಸಿದ್ಧನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಮಗಳು ನಾನೂ ಬರ್ತೀನಿ. ಎಂದರೆ ಅವಳತ್ತ ತಿರುಗಿ ಹೂಂಕರಿಸುತ್ತಾನೆ ಅಪ್ಪ. ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವಂತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಯಾಕೆ? - ಪುಟ್ಟ ಮಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆ.
ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನೂ ಕೇಳಬಾರದು... ಎಂದು ಹೊರಡುತ್ತಾನೆ.
ಇದು ಮೊದಲ ದೃಶ್ಯ. ಆ ಮೂಲಕ ಇಡೀ ವಾತಾವರಣವನ್ನು, ಮನೋಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಕ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ.
ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು 7ನೇ ತರಗತಿಯವರೆಗೆ ಓದಿದ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿ ಮಂಜರಿ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಕಛ್ ನ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದು ಸೇರುತ್ತಾಳೆ. ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದಷ್ಟೂ ದೂರ ಬರೀ ಬರಡು ನೆಲ. ನಡುವೆ ಗುಡಿಸಲುಗಳು. ಮುಸುಕು ಹಾಕಿ ಕೊಂಡು ಲೋಹದ ಬಿಂದಿಗೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ನೀರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಸುಮಾರು 15 ರಿಂದ 20 ಹೆಂಗಸರು. ಅವರ ಗುಡಿಸಲುಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡಸರದೇ ಅಧಿಕಾರ, ನಿಯಮಗಳು, ದರ್ಪ. ಹೆಂಗಸರು ನಗುವುದು ನಿಷಿದ್ಧವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಉಸಿರುಕಟ್ಟುವ ವಾತಾವರಣ. ಇದರಿಂದ ಹೆಂಗಸರ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಬಿಡುಗಡೆ ನೀರು ತರಲು ಹೋಗುವ ಬರುವ ದಾರಿಯ ಮಾತುಗಳು.
*ನೀನು ಏನು ಓದಿದ್ದೀಯ?*
"ಸ್ವಲ್ಪ"
"ಹೌದಾ, ಹಾಗಾದರೆ ಏನಾದರೂ ಓದಿ ತೋರಿಸು. ಹೆಂಗಸರು ಓದುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಚೆಂದ"
"ಓದೋಕೆ ಇಲ್ಲೇನು ಬೋರ್ಡುಗಳು ಇವೆಯ?"
"ಅವಳ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಬೇಡ. ಅವಳು ವಿಧವೆ. ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷದ ನಂತರ ಗೃಹಬಂಧನದಿಂದ ಇವತ್ತೇ ಆಚೆ ಬಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಗಂಡಸರು ಹಾಗೆಂದು ನಿಯಮ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ"
ಇಂತಹ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳ ಮೂಲಕ ಗುಜರಾತಿನ ಕಛ್ ಬಳಿಯ ಹಾಡಿಯ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿ ರಿವಾಜುಗಳನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಕ ಕಾಯಿ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ.
ಅವರ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ದಿನ ಒಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತ ಗಂಡಸು ಬಾಯಾರಿಕೆಯಿಂದ ಮೂರ್ಛೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾನೆ. ಎಲ್ಲರ ಹುಬ್ಬೇರಿಸುವಂತೆ ಪಟ್ಟಣದ ಹುಡುಗಿ ಅವನಿಗೆ ಕುಡಿಯಲು ನೀರು ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ. ಸತ್ತೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವನು ಬದುಕಿ ಎದ್ದು ನಿಂತಾಗ ಅವನ ಬಳಿ ಡೋಲು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಅದನ್ನು ಬಡಿದು ತೋರಿಸು ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಮಂಜರಿ.
ಅವನು ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ ಹೆಣ್ಣಿಗಾಗಿ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ  ಅವರತ್ತ ಬೆನ್ನು ಮಾಡಿ ಬಡಿಯಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾನೆ. ಮೊದಲು ಮಂಜರಿ ನಂತರ ಉಳಿದವರು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿ ನೃತ್ಯ ಮಾಡಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಅಲ್ಲಿಂದ ಆ ಹೆಂಗಸರ ಜೀವನ ಗತಿಯೇ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. Hellaro ಎಂದರೆ ಆಸ್ಫೋಟ. 
ಇನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಹೆಂಗಸರು ನೀರು ತರಲು ಹೋಗುವ ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಖುಷಿಯಿಂದ ಕಾಯಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆ ಹೆಂಗಸರಲ್ಲಿ ತಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಪಾಪ ಕೃತ್ಯ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಯಾರ ಮೇಲೆ ಏನಾಗುತ್ತದೋ ಎಂದು ಭಯಬೀತರಾಗಿಯೆ ಗುಟ್ಟಾಗಿಯೇ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಾರೆ.
ಈ ವಿಷಯ ಹಳ್ಳಿಯ ಗಂಡಸರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಮುಂದೆ?
ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೆಯದೇ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ ಈ ಚಿತ್ರ.
ಇದೊಂದು ಜನಪದ ಕಥೆ ಆಧಾರಿತ ೧೯೭೫ ರಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಚಿತ್ರ. ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಹಾಡುಗಳು, ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಮಣ್ಣಿನ ಸೊಗಡಿನೊಂದಿಗೆ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಮೂಡಿ ಬಂದಿವೆ. ನೃತ್ಯ ದ  ದೃಶ್ಯಗಳು, ಬರಡು ಭೂಮಿಯ ನಡುವೆ ಹೂವುಗಳು ಅರಳಿದಂತೆ ಕಾಣುವ ಹಾಗೆ ಚಿತ್ರೀಕರಣದ ಕೈ ಚಳಕ ವಿದೆ.
ಮೈ ನವಿರೇಳಿಸುವ ಡೊಳ್ಳಿನ ಸದ್ದು ಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ.

ನೆನಪಿರಲಿ, ಇದು ಅಭಿಷೇಕ್ ಶಾ ನ ಮೊದಲ ನಿರ್ದೇಶನದ ಚಿತ್ರ. ಅದಕ್ಕೂ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರ ಎಂದು ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗಳಿಸಿದ ಗುಜರಾತಿನ ಮೊದಲ ಚಿತ್ರ...

ಈ ಚಿತ್ರ ನಿಮ್ಮ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಹೊಸ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವುದು ಖಚಿತ.

- ಡಾ. ನವೀನ್ ಹಳೇಮನೆ

Tuesday, November 01, 2016

Learning the Language of the Land!

Dear Non-Kannadiga friends in Karnataka,
Happy Kannada Festival to all of you...
With a fair knowledge of what Indian constitution says about an Indian individual's right to stay, work, have an occupation, buy it sell  property in any part of Indian territory, and the right to practice any culture, religion AND CHOOSE TO SPEAK ANY LANGUAGE YOU LIKE...
Let me tell my experience...
I was born in a region  of Karnataka which does not have any border with different language than Kannada.
So, I know Kannada(1) as my mother tongue and the language used around me by most people.
In 5th standard as a part of my Kannada medium school, I began to learn English(2)
In the same way, I began to learn Hindi(3) in 6th standard.
When I was doing my post graduation a friend of mine who was a polyglot inspired me to learn Tamil reading and writing, just for fun, without any immediate need. Later I spent a month in Tiruchengod(TN), as a part of Diploma in the Teaching of English and when I was doing my PhD I stayed in Chennai for some 4 months and worked at Central Institute of Classical Tamil. Thus I learnt Tamil (4) to a fair extent, in these 5 months,  though I did not need it in particular. I communicated with people and professors of English only. In Tiruchengod, I had an opportunity to have friends from all the South Indian states, I still have them. How much I wish I should stay in Kerala for sometime and learn Malayalam to some extent.
During my final year PG, I learnt French(5) for one year, simple because School of Foreign Languages on the same floor as that of English PG centre.
At the same institute, I learnt German(6), for one year, for no different / significant reason.
When I joined ICFAI as soft skills trainer, I had go to Hyderabad and stay there. In my two months of stay there during Faculty Development Programme and Evaluation duty I learnt Telugu (7) to some extent.
When I translated Tagore's Gitanjali, I came in contact with Bengali sounds and friends. I tried identifying Bengali script. So I have a touch with Bengali(8).

With all these instances I'm saying that I learnt those languages which came my way, I never said, I don't know that language (Kannad Gottilla... Style) but I said, I want to learn that language.
I have never felt a particular language is beautiful and the other language very ugly.
Though I've been teaching English and communication skills for two decades, I'm confident enough to say that I can survive with only Kannada language.
I've met people from different states who are managing their lives in Bangalore without even trying to learn Kannada, for more than five years. They even try to teach us their languages.  I've tried learning them!!! In a hotel in JP Nagar Bangalore, the supplier asked me my order in Tamil!!! When I told the owner that they should learn little Kannada, he said I can learn Tamil instead. I wrote his name in Tamil and asked him to write my name in Kannada. He was dumbstruck!
I've met non kannadiga colleagues who said they have come here since kannadigas are not talented enough! Great joke!

Don't learn Kannada to improve our land and language. Don't learn Kannada since it is this land which had given you food and shelter for some years. Don't learn Kannada to please some Kannada groups.
LEARN KANNADA TO USE IT IN ITS LAND!
Don't make US feel sorry for not knowing your language!

At the same time I feel happy about those who have genuinely tried using the land's language... They have asked me to teach, they asked for books to learn Kannada, they have attended my classes for two years, they have expressed their wish to borrow and lend good pieces of Literature in our languages. I've communicated with a Malayali tailor from Bangalore who fights for the development of Kannada and speaks in a pure version of Kannada.

Finally, I say if you learn more languages, it is USEFUL to you and never a loss!
If you learn ಕನ್ನಡ too, no damage is going to happen to your brains!

Your views on this are welcome. Thanks if you have read the whole thing I have written!

ಇನ್ನು ಅಚ್ಚ ಕನ್ನಡಿಗರು,
 ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ಕನ್ನಡಿಗರೊಂದಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿ... ಯಾರನ್ನೋ ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ಯಾವುದೋ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಳಸಬೇಡಿ...
ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿ ಹಬ್ಬದ ಸದಾಶಯಗಳು...

Monday, March 07, 2011

Stone-Heart... Stone and Heart






















I had been to Historical Hampi a few days ago for a seminar at Hampi Kannada University. The way the stones tell story and the way an artist or nature have worked with them. See if the nature or the artist talk to you silently! The photos are taken at the University and at water falls near Hampi... N..joy

Saturday, March 27, 2010

A Part of My Life Thus Moved Away...

Madhukar, was an important part of my life between 1996 and 2009. He had been very rare and special friend of mine, who made me realize I am very special. At least, he had thought so. He took pleasure in every meeting with me. Every visit to my village. He seemed like he is tasting life to the full till the last drop. A unique comment he gave about me, "I have liked your tastes so much that I fancy, if you were a girl, I would have married you". His wife felt jealous about these words. Madhu, Hemantha and Me... all 3 good frinds for a decade compared ourselves to 'Dil Chahta Hai' friends. Myself to Sin, Himself to Sameer and Hemanth to Aakash. There are many things that happened similar between we 6.


Hemanth-Madhu-Me at KRS...

In May 2009, two serious diseases together took his life away. These are my thoughts recorded there at the hospital and at funeral one year ago in my mobile. Those who know US, know, what it means to me to lose him. I know it is a lengthy story of the fight between life and death.

Madhukar, my friend sleeps there on the bed with so many pipes into him or out of him. Green dress he wears, beard seems to have grown well. With his head tilted to a corner and open mouth seemed to demand more life. Some nurses ran around him with needles, medicines, napkins and some more unknown devices. After some hours, when the doctors had told that he is becoming stable, he seemed to be getting wild, beating his hands and legs every 5 seconds, he seemed to demand a normalcy with so much force. Doctors kept on trying to tell that nothing is in their hands and safely in God's. One or two persons who listened to the doctors directly seemed to search for at least a single word which has a positive note: Any word like stable, improving, quite ok, any some such thing. After they came out from there some 5 to 6 concerned well wishers surround to find out at least a single word of hope.
Now I see his head tied under lips. Bleeding on both the sides of mouth. One day hopes come out and another day only leaving everything to Him or fate or date. All relatives wait as if he is delivering a baby and they are expecting that great news. But few know that the evil disease has taken its time to grow in his body and it will take some more time to gradually leave him. Experienced and inexperienced elders talk according to their knowledge rarely and imagination most of the times. Young wife asks, "Is he out of danger?" Surgeon as if taken aback by the question says, "no. No. No. We can't say all such things. We can just say that we've started our medicine."
13th May 2009
Now at 3 doctors are talking in clear negative terms. Damages are observed at different parts of the body. Like kidney, brain, lungs etc. Even sugar level is changing. All our medicines and supportive systems are just eaten up by the virus. Can mosquitoes be such dangerous? All loved ones are crying and daring ones are giving courage. I stand alone. Away from both. Not crying. Still hoping for miracles.
3.45 I had closest look at my dear friend. Varying numbers on two screens. Many pipes from his nose and mouth. Brown clot blood around his mouth and nose. He is breathing heavily. A blood bathed cloth was tied to his face. His tongue which was out teeth, made him look miserable. Some of his faces of his happy time passed in my mind. 'Even if you touch that would open nerves inside', a voice said. His father in law who was caressing his forehead with love and tears, removed his hand suddenly. I pressed his shoulder and pulled him back. I came out cool as if he ate the fruits I gave him. Could not control putting my hand on his little wife's head. Patting her I said, 'let's wait and see, putta. Only a miracle can help.' Her aunt standing beside said, 'Ya a miracle. I have trust on Him. Only He's capable!' His sister who had started crying three days ago, had raised her voice today. She held my hand and said, 'we had been teasing him about him imitating you.' I said, ' We too did about his love for u.”
I told some words of hope or stoicism. 'We are not responsible for what has happened. Only thing we can do is hoping for the best to happen. Don't cry even before the tragedy.' I hurried downstairs as if I had some urgent work. I stood at ground floor’s open window. Looked at some strange flowers blooming. Suddenly their fall came to my mind. Remembering his face eyes filled with tears. Swollen throat helped the tears come out easily. Philosophy n stoicism flew away rather washed away. Didn't bother to see if somebody observed. Went to wash room and washed my real face. Went to juice stall asked for apple juice without milk. Had fun time with the boys for he repeatedly said apple without milk does not have any taste and nobody asks for it. Had juice and suggested the little boy who took Rs 15 though it was without milk, that he should stop working and study more to pass the Maths and English papers in supplementary exam, which he could not clear in latest 10th results.
Mamatha's sister came while I was returning from there. She asked the condition. I briefly told it. She came to her sister directly and called her to another spacious corner along with her mother and sisters who kept asking me numerous times 'we can hope na?' When I accidently went near them, that sister was in the middle. All on their knees. Joined hands like human chain, she was dictating and others repeated her words when it was small sentence and repeated only last word. She was quite louder that others sitting there suddenly turned their heads and saw them. Others were murmuring. "Almighty Jesus. None but you can do something. Neither human being not doctor can do anything. We have hopes only on you. You are capable of miracles. Only you. If we've done any mistake just forgive us and help us now... Amen! '
6pm I was trying to stay cool. His father-in-law came hurrying. He gestured me to go upstairs. And he was crying and signalled Madhu's life over. I came to ICU. One of the doctors asked for any relatives of Madhu. I said I’m one. He looked at me and didn't believe it. Asked who I’m. I'm his close friend. Because of my climbing fast I was breathing heavily. He thought I’m tensed. He locked his hands. Ah body language! He has become defensive. 'Let everybody come' he said. I didn't want to force him to reveal the expected bad news. I turned to go out but could not wait, asked 'Can you be brief at least?' Then he seemed to trust me. He said, 'there is nothing much to hope. He had a cardiac arrest just now.' 'How many hours more?' 'Actually few mins.' 'thank you' He looked sorry. I walked out. Where are others? All were searching. Mamatha came by lift. With all curious eyes she looked at me and ran towards me and held my hand asked, 'what happened?' ‘A cardiac arrest' I said. Then we entered the ICU. The doctor used some useless convincing words. Then said that they did their best and no more hopes. Mother-in-law fell on doctor's feet and asked to save him.
I was quite busy consoling and cooling one by one who were hitting their heads or chests. I held their hands tight saying 'we didn't do it. It happened to us.' Many were not sad by nature but by seeing others' sadness they began to cry. Mamatha kept on saying without tears, 'I must not cry. I've got little Minchu from him. I'll live for and with her. '
By then some news channel people had come sniffing for news. Their target seemed to be the Govt which had put him for election duty at such a place which turned fatal for him. But some more opinions about surroundings of the house came up. Then they tried to talk to doctor over phone who seemed to give no proper responses. We were asked to bring clothes for the corpse. Shopping- For the dead body! White cloth. 5m enough? Who knows? 8m? He showed what 1m looks like. We decided 5m would be more than enough. When brought and gave they said it's covering cloth. Bring a shirt and lungi. Shopping again! This time the sales girl asked for colour, range, design... We kept on saying 'dead body.' She could not get it. We asked for red, brown or dark coloured which hides any bleeding marks. Brought and gave them to ward boys.
Packing the body would not have taken that much time. But clearing the huge bill was the issue. Without saying why, they made us to wait. After they got clearance certificate, they brought the body down. People with garlands, strangers asking 'what had happened' like asking cricket score. The body was kept under many coverings. Only face was visible. Many saw and many were afraid to see. 'Why head is tilted left? Why tongue is out? Medicine failed?' disappointed media people seemed to have left. A few cried and some were completely unaware of the reason behind the big crowd. Before the body was placed into the vehicle some showed their eagerness to put garlands to the corpse. Some were allowed and others kept in the vehicle. I began to send msgs to common friends. Some calls I got which showed their shock, disbelief, reasons, details of the disease, time and place of funerals etc. I displayed my first hand knowledge of losing a close friend who used to say 'if you were a girl, i'd have married you.' Mamatha recalled it and was telling visitors about this while introducing me.
14th May 2009 1.00PM
I'm walking behind a vehicle which carried his body. Mamatha’s uncle holds her and she rests her head on the coffin. People walk behind crushing puffed rice thrown on the vehicle. Wood was piled at the same place where his father's body was burnt 4 years ago. 'I’m not feeling like crying. Let me feel it fully and calmly', he was saying amidst all his family members who had been crying with wailings reaching skies. His sister had asked him, 'Don't you feel anything? Doesn't he mean anything to you?’ Now I was playing his role. His wife asked me the same question. I told nothing but truth, ' I can't cry in front of you. You are already doing it.'
Some ten elderly relatives or well wishers stood there, giving instructions to those who were arranging the body on wood. Since there were 3-4 opinions about everything, young and enthusiastic doers were lot confused. Like about the direction of the body, whether the plastic cover should be removed or not. Whether white cloth should be there on the face or let it be open for those who want to see. Whether the kerosene should be put on the top or bottom. Etc. I brought mother, Mamatha for performing puja. I brought them back to shade from killing hot sun. When they shouted 'if anybody wants to see the face finally, come. His brother saw. By the time I went it was already closed. I said I want to. Once closed it should not be opened again they said. I remembered the security at Medical ICU, where I didn't get opportunity most of the times to see his face as I didn't look somebody important related to Madhu. I accepted. Turned to come back. Mamatha was hurrying from the shade led by my sister. Many were luckily considerate. They opened the face. She saw the face with all the care she had like looking at a baby. She caressed his forehead, looked for a while till somebody said, 'Take her back. Standing there would increase her pain.' I shouted, 'It's ok. We know. Wait.' Then, I led her back to shade. Then his brother was asked to put fire by touching quickly on all the corners. But he started very slowly. Others shouted ‘Quick!’ QUICK! He was not at all ready to continue. He could not even complete it. Somebody took it from him and continued. Some elder announced. 'COME ON, MOVE. Nobody should sit here now.' Most of them moved. 4 years ago when such thing was said, Madhu had said 'It's ok. I'm not disturbed. I will sit here for some more time.’ One of his cousins said the same thing and she got scolding from her uncle. She moved. I sat there holding and consoling his father-in-law who was sobbing like a child saying 'I had thought that I got a son who would put fire when I die. But I have to see him burning. What fate is this?' I pressed his hand and consoled. I waited while my close encounter with death was heading towards its climax. As there were very few to suggest, it was now easy to follow advices about to which side additional kerosene. It should be put guided by the direction of the wind. Ten mins. There was no big heap of wood any more. Hot summer was helping the fire. Somebody showed me the body fluid dripping. Madhu - BACK TO SOIL. Came back home having some chocolate put at the gate. At home, a lamp was lit. Madhu continues to give light. Entered home to see Mamatha. House, book racks, music system, show case, HE WAS IN EVERY CORNER! Sitting beside Mamatha caressed her hand. Her head dropped, took only a glass of tender milk. Looked at me, with a pale face and forced smile, 'WHAT NEXT?' Sincerely, even I was blank, except Minchu, her only guiding light.

Friday, February 05, 2010

ಒಡಹುಟ್ಟಿದವಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು...


ನಾನು ನನ್ನಕ್ಕನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.
"ಒಳ್ಳೆಯ ಅಳಿಯ ನಿಮಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ನಿಮಗೆ ಮಗನೊಬ್ಬ ಸಿಕ್ಕಿದಂತೆ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮಗಳೊಬ್ಬಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ..." ಎಂಬ ಮಾತಿದೆ. ನನ್ನ ಭಾವ ಅಂಥ ಮಗನಾಗಿದ್ದವರು, ಈಗ ನನ್ನಕ್ಕನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮಗನಂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಭಾವನೂ ಮಂಕಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಚೈತನ್ಯದ ಚಿಲುಮೆಯಾಗಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳಾದ ಸಿಂಧು(೧೪) ಮತ್ತು ಬಿಂದು(೧೧) ಮಾತ್ರ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊರಬೇಕಾದ ಹೆಣ್ಣು ಜೀವಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಾಗಲೇ, ತಾಯಿಯ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಾಗಲೀ ಅಕಾಲ ಮೃತ್ಯುವನ್ನು ನಾವು ಕಂಡವರೇ ಅಲ್ಲ.
ಈಗ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುವಾಗ, "ನಾವು ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ರೆಡಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಅನ್ನೋದು ಈಗ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿದೆ." ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಮನುಷ್ಯನ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿ ಬಹಳವೇ ದುರ್ಬಲವಾದದ್ದು. ಸಾವಿನ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ "ಎಲ್ಲಾ ಇಷ್ಟೆ. ಇರುವಷ್ಟು ದಿನ ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕು. ಯಾವಾಗ ಏನು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗೋಲ್ಲ" ಅಂತಾರೆ. ಇನ್ನು ನಾಲ್ಕು ದಿನಕ್ಕೆ ಎಂದಿನ ಇಲಿ ಓಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ ಎಲ್ಲ ಧಾವಂತಗಳ ನಡುವೆ.
ಎಲ್ಲ ಸಾವಿನ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಜರಿದ್ದು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ...ದರಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. "ನನ್ನೆದುರಿಗೆ ೪೦ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದರೂ ಒಂದು ಎದುರು ಮಾತನಾಡಿದವಳಲ್ಲ. ಯಾರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದವಳಲ್ಲ. ದುಷ್ಟರ ಕಂಡು ದೂರ ಇರು ಎಂಬಂತೆ ಇದ್ದವಳು. ಈಗ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಒಂದು ಫೋಟೋವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ನಂಬಲೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಬ್ಲೌಸ್ ಪೀಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲೂ, ’ನೀನೇ ಬಂದು ಆರಿಸಿಕೊಡು, ಅಕ್ಕಯ್ಯ’ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದೆಷ್ಟು ಜನ ಆಳುಗಳಿಗೆ ದಿನವೆಲ್ಲ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಹಾಕಿ ಸೋತು ಹೋದಳು. ಈಗ ಸುಖವಾಗಿ ಹೊಸ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಗಂಡನಿಗೆ ತೋಟದ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಹಸ್ತ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದವಳು... ದೇವರು ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿದ. ಅವಳಿಗೆ ದಶಕದ ಕಷ್ಟಕೊಟ್ಟು ಎರಡು ವರ್ಷ ಸುಖವಾಗಿರಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ"ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರು ಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

’ಅದು ಸರಿ. ಇವೆಲ್ಲ ಹೇಗಾಯ್ತು?’ ಇದು ಎಲ್ಲರ ಪ್ರಶ್ನೆ.

ಅಂದು ಜನವರಿ ೫, ದೊಡ್ಡವಳಾದ ಸಿಂಧುವಿನ ಹುಟ್ಟಿದಬ್ಬ. ಹಿಂದಿನ ದಿನವಷ್ಟೆ ಚಿಕ್ಕವಳಾದ ಬಿಂದುವಿನ ಹುಟ್ಟಿದಬ್ಬ. ಇದರ ಪ್ರಯುಕ್ತ ಗುಬ್ಬಿ ತಾಲ್ಲೂಕಿನ ಬೆಟ್ಟದಹಳ್ಳಿ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೋದವರು, ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿರುಗುವಾಗ ರಸ್ತೆ ಉಬ್ಬೊಂದರಲ್ಲಿ ಕುಕ್ಕಿದಂತಾಗಿ ಬೈಕಿನಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದವಳ ತಲೆಗೆ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದು ಕಿವಿ, ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ರಕ್ತಸ್ರಾವವಾಗ ತೊಡಗಿತ್ತು. ತಕ್ಷಣ ತುಮಕೂರಿಗೆ ಕರೆದು ತಂದರೂ ಅಲ್ಲಿ ’ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನಿಮ್ಹಾನ್ಸ್ ಗೆ ಹೋಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು’ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಪರಿಚಯದ ನರ್ಸ್ ಸುರೇಶ್ ಅಲ್ಲಿದ್ದು ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಮಿದುಳಿನಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ರಕ್ತ ಸ್ರಾವ ಹಾಗೂ ಮಿದುಳಿನ ಊತವಿರುವುದರಿಂದ ಔಷಧಿಗಳ ಮೂಲಕ ಹುಷಾರಾಗುತ್ತಾರೆ. "ನೀವು ಯಾವುದೇ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಬ್ಸರ್ವೇಶನ್‍ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟರೂ ಸಾಕು" ಎಂದು ಹೇಳಿದ ನಂತರ ಆಕೆಯ ಕಾಲರ್ ಮೂಳೆ ಕೂಡ ಮುರಿದದ್ದರಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಸಿಗಲೆಂದು ಸೆಂಟ್ ಜಾನ್ಸ್ ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಮೂಳೆಯದೇನೂ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ ಮಿದುಳಿನ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಸೀರಿಯಸ್ಸಾಗಬೇಕೆಂದರು. ಸರಿ ವಾಪಸ್ಸು ನಾವು ನಿಮ್ಹಾನ್ಸ್ ಗೆ ಬಂದು ಅಲ್ಲಿನ ಡಾಕ್ಟರ‍್ಗಳ ಕೈಲಿ "ಯಾಕೆ ಪ್ರೈವೇಟ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದ್ರಿ?" ಎಂದು ಬೈಸಿಕೊಂಡೆವು. ಆದರೂ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಪೂರ್ತಿ ಗುಣಮಾಡಿ ಎಂದು ಗೋಗರೆದು ಅಲ್ಲಿ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿದೆವು. ಮಾರನೆಯ ದಿನವೆಲ್ಲ ಸ್ನಾನ, ತಿಂಡಿ, ಹಣ್ಣಿನ ರಸ ಕುಡಿದಳಾದರೂ ಯಾವುದನ್ನೂ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಬಂದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಆಕೆ ಹುಷಾರಾದಳೆಂದು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟರು.
ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ಅನುಭವಸ್ಥರ ನುಡಿ ಒಂದೇ, "ಮಿದುಳಿನ ಏಟು ಇಷ್ಟೇ ಅಂತ ಹೇಳೋಕ್ಕಾಗಲ್ಲ"
ಅಂದು ಸಂಜೆಯೇ ಆಕೆಗೆ ಫಿಟ್ಸ್ ಬಂದಂತಾಗಿ ರಕ್ತಸ್ರಾವ ಹೆಚ್ಚಿದೆ ಎಂದು ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿ ಆಕೆಗೆ ಒಂದು ಸರ್ಜರಿಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆಯೆಂದು ಹೇಳಲಾಯಿತು.
ಆಕೆಯ ಮಿದುಳು ಊತ ಹೆಚ್ಚಿರುವುದರಿಂದ ಅದಕ್ಕೆ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ತಲೆ ಬುರುಡೆಯ ಮೂಳೆಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಅದನ್ನು ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿಟ್ಟು, ಆರು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಅವರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಗುಣ ಹೊಂದಿದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಮೂಳೆಯನ್ನು ಅದೇ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮತ್ತೆ ಕೂರಿಸಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅದನ್ನು ಕ್ರೆನೋಟಮಿ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅಂದ ನೆನಪು. ಸುಮಾರು ೩ ಗಂಟೆಗಳಕಾಲ ನಡೆದ ಈ ಶಸ್ತ್ರ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತೆಂದೂ, ಆಕೆಗೆ ಕೃತಕ ಉಸಿರಾಟದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಬೀಳಲಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಡಾಕ್ಟರ‍್ಗಳು ಹೇಳಿದರು.ಸಂಜೆ ೭ಕ್ಕೆ ಶುರುವಾಗಿ ೧೦ಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯಿತು ಆ ಶಸ್ತ್ರ ಚಿಕಿತ್ಸೆ.
ಆದರೆ ನಮಗಾಶ್ಚರ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಆಕೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ೯ನೇ ತಾರೀಕು ಜನವರಿ, ಆಕೆ ಇಡ್ಲಿ ಕೇಳಿ ಒಂದು ಇಡ್ಲಿ ತಿಂದಳು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಆಕೆ ಎಂದೂ ಕುಡಿಯದಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಲೋಟದಲ್ಲಿ ಗಂಜಿ ಕುಡಿದಳು. ಸಂಜೆ ೪.೩೦ಯ ವೇಳೆಗೆ ’ಕುತ್ತಿಗೆ ನೋವು, ನವಿ’ ಎಂದು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನರ್ಸ್ ಮತ್ತು ಡಾಕ್ಟರ್‍ಗಳು ಸರ್ಜರಿಯ ನಂತರ ಅದು ಸಹಜ restlessness ಎಂದರು.೬.೩೦ ಸಂಜೆ ಒಬ್ಬ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಂದು ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಹೋದರು. ಆಕೆ ಗುಣವಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಇನ್ನು ವಾರ್ಡ್‍ಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಬಹುದು. ಎಂದು ಹೇಳಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಂತೋಷಗೊಳಿಸಿದ. ೭.೩೦ಯಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹಲವು ಡಾಕ್ಟರ‍್ಗಳು ಆಕೆಯನ್ನು ಸುತ್ತಿರುವುದು ಕಾಣಿಸಿತು. ನನಗೆ ಕಂಡರೂ ನಾನು ತಣ್ಣಗಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ, ಯಾಕೋ ನಿರ್ಮಲನಿಗೆ ಏನೋ ಆದಂತಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಂಗಸು ’ಹೃದಯದ ಬಡಿತ ನಿಂತಿತ್ತಂತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ’ ಅಂದರು.
ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ಬರೀ ಆತಂಕದ ಕ್ಷಣಗಳು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದಕ್ಕೆ ನನ್ನಕ್ಕ ತಾನಾಗಿಯೇ ಏನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ೩೬ಗಂಟೆ ಕೃತಕ ಸಹಾಯ ಬದುಕಷ್ಟೆ.
’ಆಕೆಗೆ ಯಾಕೆ ಈ ರೀತಿ ಆಯಿತೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಹಾರವೇನಾದರೂ ಶಾಸಕೋಶಕ್ಕೆ ಹೋಯಿತಾ? ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ರಕ್ತವೇನಾದರೂ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಮಿದುಳಿನ ಕಡೆಯಿಂದ ಮುಂದುವರೆದು ತೊಂದರೆ ಕೊಟ್ಟಿತಾ? ಆಕೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸೋಣವೆಂದರೆ ಆಕೆಯ ಉಸಿರಾಟ, ರಕ್ತದೊತ್ತಡ, ಎಲ್ಲವೂ ಕೃತಕವಾಗಿವೆ. ಇಲ್ಲಿಂದ ಆಕೆಯನ್ನು ಚಲಿಸಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಮಾತುಗಳೇ ಕೇಳಿದವು.

ಜನವರಿ ೧೦ರಂದು "No improvements. ಹಾಗೇ ಇದ್ದಾರೆ" ಎಂಬುದನ್ನೇ ದಿನವೆಲ್ಲ ಕೇಳಿದೆವು.
ಜ್ಯೋತಿಷಿಗಳೆಲ್ಲ ಆಕೆಗೆ ೭೦ ವರ್ಷ ಆಯಸ್ಸಿದೆ. ಆಕೆಯ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬರೀ ದೇವರ ಜಪ ಮಾಡಿ ಎಂದರು.
ವೈದ್ಯರೆಲ್ಲ ಆಗಲೇ "ಆಕೆಯ ಸ್ಥಿತಿ ಆಶಾದಾಯಕವಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆಸೆಯನ್ನು ಬಿಡಿ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು"
ಹಿರಿಯವೈದ್ಯರು, "ಆಕೆಗೆ ಹೀಗಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಈಗ ನಾವು ದೇವರಿಂದ ಪವಾಡವನ್ನು ಮಾತ್ರ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಬಹುದು" ಎಂದು ಹೇಳತೊಡಗಿದರು.

ಕಿರಿಯ ವೈದ್ಯನೊಬ್ಬನನ್ನು "ಈಗ ನಿರ್ಮಲ ಹೇಗಿದ್ದಾಳೆ?..." ಎಂದು ಮಾತು ಮುಗಿಸುವ ಮೊದಲೇ, "What do you want to know? Senior doctors told you everything na? She is going to die any moment. THAT'S ALL" ಎಂದ. ಆತನ ಹತಾಶೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತಾನು ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯೆಲ್ಲಾ ಬಳಸಿಯೂ ಆತ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದವನಾಗಿದ್ದ. ಸಮಾಧಾನವನ್ನೂ.
ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ಆಕೆಯೊಳಕ್ಕೆ, ಹೊರಕ್ಕೆ ಹಲವು ವೈರುಗಳು, ಪೈಪುಗಳು, ದ್ರವಗಳು... ಎಲ್ಲ ಕೃತಕ.
In case of emergency?
ಯಾವ ವೈದ್ಯರೂ ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ.
ಒಬ್ಬರನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇರಲು ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, "ಇಲ್ಲಿ ಹಲವು ತುರ್ತು ಕೇಸುಗಳು ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ನಾನು ಇಲ್ಲಿರಲೇ ಬೇಕು.ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಏನಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆಗ ಬರುತ್ತೇವೆ." ಎಂದರು. ಅಪಘಾತಕ್ಕೊಳಗಾಗಿ ತಲೆಯಿಂದ ರಕ್ತ ಸೋರುತ್ತಿರುವವರು ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ಒಳಬರುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು... ಎಂದಿನಂತೆ.
ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ೪.೩೦, ಜನವರಿ ೧೧, ನರ್ಸ್ ಕೇಳಿದೆ. "ಬಿಪಿ ಏನಾದರೂ ಉತ್ತಮವಾಯಿತೇ?" "ಇಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಆಕೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಮೂರು ಬಾರಿ ಹೃದಯ ಸ್ತಂಭನವಾಯಿತು. ವೈದ್ಯರು revive ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆಸಿಬಿಡಿ." ನಾನು ಆಕೆಯ ಕೈಗಳನ್ನು ಒತ್ತಿ ಅವು ಬೆಚ್ಚಗಿರುವುದನ್ನು ಖಾತರಿ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡುಬರಲು ಊರಿನ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ. ಆಕೆಯ ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಿಂದ ಬಂದ ಕುಂಕುಮವಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಜ್ಯೋತಿಷಿಯ ವಿಭೂತಿ ಇದ್ದವು.
ನಾನು ಗುಬ್ಬಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದಾಗ ೮.೩೦ ಆಗಿತ್ತು.
ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿರುವಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ ನರ್ಸ್ ಸುರೇಶ್ ಹೇಳಿದರು. "ಅಕ್ಕ ಹೋಗಿಬಿಟ್ರು."

Friday, September 11, 2009

Happy Day!


Wishes pour from everywhere...
You too feel that there are so many people who know your birthday...
You wear new clothes...
You feel the freshness of another year getting over...
You are another year old...
To make you forget that, people say, "Happy Birthday!!!"...
Flowers, boquets, which are going to lose life tomorrow are given to you!
(Fresh fragrance due to the perfume sprayed on them just when they are bought)
You too feel happy that this day is a great day!
You go for a party in the evening.
It is sponsored by you or your loved ones.
Ah.. What a day! you feel and go to sleep.

The next morning... you wake up to see...
Nothing has changed.
It is another tedious day's beginning.
Ah you feel why can't it be another day of celebration!
In fact, WHY NOT?

Feel that it is another day to celebrate life like you did on your birthday.
Begin the day with same thrill.
I know how you are put down by so many things of 'actual' life.
But it is upto you to take it as a day of celebration.
After all day is going to be as it is.
It is not going to announce itself as a happy day.
Only you remembered your birthday, only you announced it.
It was you, who celebrated it with thrill!
Why don't you do it everyday?

Happy ANY Day!

These are my wishes on your birthday madam.
Hope you liked the idea!
Celebrate life!